Η γνωστή ιστορία του Δράκουλα από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Μπραμ Στόκερ, έρχεται να προκαλέσει για δεύτερη φορά μέσα σε έξι χρόνια, το δυναμικό του Μικρού Θεάτρου. Πρόκειται για ένα remake της παλιάς παράστασης του Μικρού Θεάτρου μέσα από μια εντελώς διαφορετική ματιά. Ο χρόνος κυλάει,τα πράγματα αλλάζουν κοινωνικά,πολιτικά,ψυχολογικά και οι άνθρωποι μεταμορφώνονται όλο και περισσότερο.
Γιατί όχι και οι Δράκουλες; Τα δόντια και τα νύχια έχουν φύγει, η δρακουλίσια μορφή δεν υφίσταται πλέον στην εμφάνιση και οι Δράκουλες μοιάζουν περισσότερο άνθρωποι και οι άνθρωποι περισσότερο δράκουλες. Ποιος ξέρει; Μπορεί κι έτσι να ήταν από πάντα. Σε αυτή την εκδοχή, βλέπουμε την ιστορία του δράκουλα μέσα από την οικογένειά του που «δρακουλιάζει ανά πάσα στιγμή.
Το τίποτα είναι αυτό που τρώει τον άνθρωπο σιγά-σιγά ξεκινώντας από το μυαλό και αφού το ρουφήξει όλο, φτύνει με μεγάλη άνεση το υπόλοιπο σώμα και το σκορπίζει στην ήδη μολυσμένη ατμόσφαιρα. Άνθρωποι μολυσμένοι που μολύνουν άλλους ανθρώπους, άνθρωποι θυμωμένοι, φαγωμένοι, γλύφτες, σκυλάδες, φασίστες, δήθεν κουλτουριάρηδες, δήθεν πολιτικοποιημένοι, δήθεν θρησκευόμενοι, ανθρωπόμορφα τέρατα που τρώνε πίνουν και σκορπίζουν τα σκατά τους παντού. Ο Μπουκόφσκι, ο Μητροπάνος, η Σταμάτη, η Μοσχολιού, ο Φλωρινιώτης, ο Άδωνης και το ζεϊμπέκικο του Φωτάρα στο πανηγύρι του χωριού έρχονται να μας θυμίσουν κάτι απ΄τον εαυτό μας. Κάτι από το σόι μας,κάτι από την παρέα μας, εμάς, τους άλλους τους δίπλα που κοίτα πώς είναι έτσι, που με φόντο την ελληνική σημαία καφρίζουν μέχρι το απόλυτο τίποτα, το κενό.
Υ.Γ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική.
Τα πάντα ξεκινάνε από μια «γιορτάρα» βραδιά και έναν ομαδικό ύπνο. Έτσι συστήνουν την φετινή παράσταση στο κοινό, οι συντελεστές του «Όνειρου Θερινής Νυκτός» του Σαίξπηρ.
Μια άρτια δουλεμένη ομάδα ερασιτεχνών ηθοποιών, μια απαιτητική εκπαίδευση πάνω στον σαιξπηρικό λόγο και μια ιδιαίτερη, σύγχρονη, κωμική και συνάμα ονειρική σκηνοθετική ανάγνωση της σκηνοθέτιδας Κατερίνας Καραδήμα είναι οι λόγοι που κάνουν ξεχωριστή τη συγκεκριμένη παράσταση. Ένα μικρό περιφερειακό θέατρο που κάνει μικρά θαύματα με μεγάλη αξία.
Ακολουθώντας φέτος την ιδιαίτερη χρονιά των 400 χρόνων από τον θάνατο του Σαίξπηρ που γιορτάζει το Ελισσαβετιανό θέατρο, το Μικρό Θέατρο ανεβάζει το «Όνειρο θερινής νυκτός».
Η Γεωργία Μαυραγάνη, μετά την πολύτιμη εμπειρία της στις παραστάσεις – ντοκουμέντο «Από πρώτο χέρι» (μια παράσταση για τα καπνά) και «Όχι αθώος πια», πραγματοποίησε το 2015 ένα δίμηνο θεατρικό σεμινάριο στο τμήμα ενηλίκων του Μικρού Θεάτρου με θέμα το γήρας.
Δεκαπέντε ερασιτέχνες ηθοποιοί με αφορμή το δεύτερο στάσιμο του Οιδίποδα επί Κολωνώ, και με υλικά αποσπάσματα συνεντεύξεων που οι ίδιοι πήραν από ηλικιωμένους, λογοτεχνικά και μη κείμενα γύρω από το θέμα, καθώς και την “εν θερμώ“ ερευνά τους κατά τη διάρκεια των προβών παρουσιάζουν ένα σαραντάλεπτο χορικό – ντοκουμέντο για τα γηρατειά και τα πάθη τους, σε σύνθεση και σκηνοθετική επιμέλεια της Γεωργίας Μαυραγάνη.
Όταν η σελήνη επρόβαλλε η Λιαλιώ αποφάσισε να αφήσει τον μπάρμπα Μοναχάκη και να μπει σε μια βάρκα με τον Μαθιό, για να την πάει πέρα, στην πατρίδα. Μία παράσταση για τον πόθο της επιστροφής στην πατρίδα γη και το ανεκπλήρωτο. Η Λιαλιώ που προσπαθεί να επιστρέψει στην πατρίδα , ο μπάρμπα Μοναχάκης που δεν αφήνει τη δική του «πατρίδα» να φύγει, ο Μαθιός που ψάχνει ακόμα τη δική του και ίσως τη βρει κοντά στο Λιαλιώ κι ένα ολόκληρο νησί στο πόδι να αγρυπνά και να κυνηγά μια βάρκα. «Να έμβαινα σε μια βαρκούλα τώρα δα… έτσι μου φαίνεται ….να φτάναμε πέρα!!» λέει το Λιαλιώ.
Το έργο δουλεύτηκε με μεράκι, χιούμορ και αγάπη προς όλους αυτούς που στριμώχτηκαν, στριμώχνονται και μας στριμώχνουν τα μυαλά.
Η θεατρική παράσταση «Θα σε πάρει ο δρόμος» του Σάκη Σερέφα σε σκηνοθεσία Κατερίνας Καραδήμα, μετά την βράβευσή της στο 14ο πανελλήνιο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου Ν.Ορεστιάδας, ταξίδεψε για 2 μέρες στην Αθήνα στο θέατρο Αργώ της Αιμιλίας Υψηλάντη στην περιοχή Μεταξουργείο.
Η παράσταση απέσπασε τα εξής βραβεία στο πανελλήνιο φεστιβάλ: – 2ο βραβείο καλύτερης παράστασης – Βραβείο Α΄γυναικείου ρόλου (σε 3 γυναικείους ρόλους που ξεχώρισαν στο ίδιο έργο)
Το έργο πραγματεύεται όλους αυτούς τους στριμωγμένους ανθρώπους του σήμερα, του χτες, του αύριο. Άνθρωποι που είναι δίπλα μας , που είμαστε εμείς οι ίδιοι. Άνθρωποι που τους παίρνει ο δρόμος και κοιτώντας πίσω στον τόπο των αναμνήσεων, βλέπουν τη ζωή τους σαν ένα όνειρο. « Όλους μας μπορεί να μας καταπιεί κάνα βράδυ το όνειρο, το ξέρεις;» Έτσι λέει ο ξενοδόχος.
Ένας Άγγλος, η αρραβωνιαστικιά του, η ξαδέρφη της, ένας επιστήμονας, ο Δράκουλας, ο υπηρέτης του και η Δρακουλίνα του κάστρου είναι οι επτά ρόλοι που συνθέτουν το μυστήριο της ιστορίας. Τελικά τι έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον; Να πίνεις αίμα ή να σου το πίνουν οι άλλοι;
Το ΜΙΚΡΟ ΘΕΑΤΡΟ και η Κατερίνα Καραδήμα πειραματίζονται πάνω στην κλασσική ιστορία του κόμη Δράκουλα με έναν διαφορετικό, χιουμοριστικό τρόπο. Η ομάδα μελέτησε τις ταινίες του Δράκουλα από το 1921 έως και σήμερα, μελέτησε το μυθιστόρημα του Μπραμ Στόκερ «Δράκουλας» και μέσα από θεατρικούς αυτοσχεδιασμούς πάνω στους ρόλους της ιστορίας, προέκυψε ολόκληρη παράσταση. Η πειραματική δουλειά της ομάδας βασίστηκε σε γκροτέσκο στοιχεία επινοώντας έτσι κωμικές εκδοχές σαπουνόπερας και μελοδράματος.
Το έργο «the man who», είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα του ουμανιστή νευρολόγου Oliver Sacks «Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο», σε μετάφραση Δημήτρη Τάρλοου. Ένα έργο που πρωτοπαίχτηκε στην Ελλάδα το 2005 στο θέατρο Πορεία.
Πρόκειται για 17 περιπτώσεις ασθενών που πάσχουν από διαφορετικές εγκεφαλικές διαταραχές. Μία δυσλειτουργία σε έναν από τους λοβούς του εγκεφάλου, προκαλεί στους ασθενείς, παθήσεις όπως αγνωσία, αμνησία, αυτισμό, απώλεια ιδιοδεκτικής αισθητικότητας, επιληψία, σύνδρομο tourette, απροσεξία και άλλες. Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί υποδύονται εναλλάξ τους ασθενείς και τους γιατρούς, δίνοντάς έτσι την αίσθηση στο κοινό ότι τελικά διαταραγμένοι άνθρωποι είμαστε εμείς οι ίδιοι.
