ΚΘΒΕ: «Από πρώτο χέρι – Μια παράσταση για τα καπνά»
Το Μικρό Θέατρο Αγρινίου έρχεται τον Μάρτιο στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών με την παράσταση «Από πρώτο χέρι – Μια παράσταση για τα καπνά». Η παράσταση που παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Αγρίνιο και την Αθήνα, φιλοξενείται στο Μικρό Θέατρο για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, σε σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη.
«Από πρώτο χέρι – Μια παράσταση για τα καπνά»
Από 11 έως 20 Μαρτίου στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών
Λίγα λόγια για το έργο
Τρεις ηθοποιοί, με υλικά τις πραγματικές μνήμες και αφηγήσεις των ανθρώπων που εργάστηκαν ως καπνεργάτες ή ως αγρότες-καλλιεργητές στα καπνά του Αγρινίου, συνθέτουν μια παράσταση–ύμνο στον καθημερινό μόχθο των ανθρώπων και στην πατρογονική γη.H Γεωργία Μαυραγάνη επενδύει σε μνήμες και εμπειρίες από γιαγιάδες, προγιαγιάδες, παππούδες και παιδιά που μεγάλωσαν και ωρίμασαν μέσα στη μυρωδιά και την κόλλα του καπνού. Χώμα, γη, δάκρυα, γέλια, καπναποθήκες, όνειρα, χωράφια, έρωτες, κόπος, τσακωμοί και μια ανεξήγητη επιθυμία επιστροφής σε εκείνη την εποχή.
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Ήταν δύσκολο το προηγούμενο καλοκαίρι.
Τι λέω τώρα, ε;
Και για ποιον δεν ήτανε!
Εκεί, λοιπόν, μες στην καρδιά της καταχνιάς, μες στην καρδιά του θέρους –που λέει και ο ποιητής– μου ήρθε αναπάντεχα μια περίεργη –έτσι μου φάνηκε τότε– πρόταση από την Κατερίνα Καραδήμα και το Mικρό Θέατρο: Να κάνουμε –λέει– μία παράσταση για τα καπνά. Ω, ρε μάνα μου, σκέφτηκα, εκεί να δεις δύσκολα καλοκαίρια!
Και είπα αυθόρμητα ναι. Και έπειτα θυμήθηκα. Όπως θυμήθηκαν και όλοι εκείνοι που απλόχερα μας τα εξομολογήθηκαν όλα τα του καπνού. Από πρώτο χέρι. Κι ας λένε πως η εμπειρία δεν μεταβιβάζεται. Εμείς καταλάβαμε. Καταλάβαμε τι είναι αυτό που τους δένει τόσο δυνατά… Τι είναι αυτό που τους κάνει να αντέχουν ακόμα τον κόπο: Ο αγώνας για ζωή. Αγώνας… όχι αστεία…
Γεωργία Μαυραγάνη
Σημείωμα Καλλιτεχνικής Διευθύντριας
«Παιδιά, θα πιείτε μια πορτοκαλαδίτσα»; Δεν έχουμε παράπονο. Όλοι μας περιποιήθηκαν. Και πορτοκαλαδίτσα και γλυκό και καφεδάκι και γέλια και δάκρυα… όλα μαζί. Μας άνοιξαν τα σπίτια τους και τις καρδιές τους, μας έδειξαν και φωτογραφίες και μίλησαν μετά από πολύ καιρό για τα καπνά. Για τα καλά και τα άσχημα αλλά και γι’ αυτά που δε λέγονται εύκολα. Άνθρωποι του μόχθου και της γης που μας χάρισαν τις ιστορίες τους και τις εικόνες τους, μήπως και τις ξαναδούν ή τις ξαναμυρίσουν μέσα από την παράσταση. Αυτή την παράσταση που μυρίζει Αγρίνιο, από τους συντελεστές της που είναι όλοι δεμένοι με Αγρινιώτικες ρίζες, έως τους ανθρώπους που μας μίλησαν.
«Εγώ θέατρο δεν πάω καμάρι’μ αλλά σ’ αυτό θα ’ρθω»! Έτσι μου είπε ένας παππούς… Θα έρθει, θα πάρει το εισιτήριο του και θα κάτσει στη θέση του περιμένοντας να κλείσουν τα φώτα και να ανάψουν τα άλλα, εκείνα που του θυμίζουν αυτό που πόνεσε. Και ας μην έχει πατήσει στο θέατρο ποτέ. Μεγάλο κέρδος… για όλους μας!
Κι ενώ οι καιροί είναι δύσκολοι και τα πράγματα αγριεύουν, ψάχνω να βρω ποιο είναι αυτό το θέατρο που θα μας πάει σε μια βαθιά, δικιά μας «ώρα». Εκείνη η ώρα, η ώρα της παράστασης μοιάζει να είναι σα μια αναπνοή στην οποία συντονίζονται οι μνήμες και οι αισθήσεις όλων των θεατών. Δεν είναι και λίγο πράγμα! Μέχρι να εκπνεύσεις πέρασαν όλες οι αναμνήσεις μπροστά από τα μάτια σου. Ακριβώς όπως και στη ζωή.
Η ευθύνη και η χαρά είναι μεγάλη. Αυτοί μας περιποιήθηκαν… ώρα να το κάνουμε κι εμείς τώρα. Καλώς ήρθατε στο Μικρό Θέατρο…
Κατερίνα Καραδήμα
Υ.Γ Γεωργία ευχαριστώ πολύ…
