Η γνωστή ιστορία του Δράκουλα από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Μπραμ Στόκερ, έρχεται να προκαλέσει για δεύτερη φορά μέσα σε έξι χρόνια, το δυναμικό του Μικρού Θεάτρου. Πρόκειται για ένα remake της παλιάς παράστασης του Μικρού Θεάτρου μέσα από μια εντελώς διαφορετική ματιά. Ο χρόνος κυλάει,τα πράγματα αλλάζουν κοινωνικά,πολιτικά,ψυχολογικά και οι άνθρωποι μεταμορφώνονται όλο και περισσότερο.
Γιατί όχι και οι Δράκουλες; Τα δόντια και τα νύχια έχουν φύγει, η δρακουλίσια μορφή δεν υφίσταται πλέον στην εμφάνιση και οι Δράκουλες μοιάζουν περισσότερο άνθρωποι και οι άνθρωποι περισσότερο δράκουλες. Ποιος ξέρει; Μπορεί κι έτσι να ήταν από πάντα. Σε αυτή την εκδοχή, βλέπουμε την ιστορία του δράκουλα μέσα από την οικογένειά του που «δρακουλιάζει ανά πάσα στιγμή.
Μετά την μεγάλη επιτυχία των δύο προηγούμενων βρεφικών παραστάσεων του Μικρού Θεάτρου «Κοίτα» που παίχτηκε στο θέατρο Πόρτα της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχόπουλου και που τώρα παίζεται στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το «Έξω πάνω μέσα κάτω»,που τώρα παίζεται στο θέατρο Πόρτα,έρχεται μια τρίτη βρεφική παράσταση για τα μωρά της πόλης μας.
Σκεπάσου να πετάξεις!!!
Τα πάντα είναι τακτοποιημένα στο παιδικό υπνοδωμάτιο. Τα ρούχα, οι κάλτσες, τα παιχνίδια, τα βιβλία, ακόμα και το ίδιο το μωρό. Τα πάντα στη θέση τους. Όμορφα, τακτοποιημένα…… και βαρετά. Τότε είναι που το μωρό αποφασίζει να παίξει και να ανακατέψει τα πάντα. Να σκεπαστεί και να πετάξει σε ένα δωμάτιο που όλα χορεύουν.Μία χορεύτρια, ένα μαγικό πάπλωμα και ένα πανί που έρχεται απο τον ουρανό μεταμορφώνει το παιδικό υπνοδωμάτιο σε έναν ονειρικό κόσμο, που τα παιδιά βρίσκουν μόνο μέσα στην μεγάλη ανακατωσούρα. Αφήστε το σπίτι ατακτοποίητο κι ελάτε να πετάξουμε μαζί…
Το τίποτα είναι αυτό που τρώει τον άνθρωπο σιγά-σιγά ξεκινώντας από το μυαλό και αφού το ρουφήξει όλο, φτύνει με μεγάλη άνεση το υπόλοιπο σώμα και το σκορπίζει στην ήδη μολυσμένη ατμόσφαιρα. Άνθρωποι μολυσμένοι που μολύνουν άλλους ανθρώπους, άνθρωποι θυμωμένοι, φαγωμένοι, γλύφτες, σκυλάδες, φασίστες, δήθεν κουλτουριάρηδες, δήθεν πολιτικοποιημένοι, δήθεν θρησκευόμενοι, ανθρωπόμορφα τέρατα που τρώνε πίνουν και σκορπίζουν τα σκατά τους παντού. Ο Μπουκόφσκι, ο Μητροπάνος, η Σταμάτη, η Μοσχολιού, ο Φλωρινιώτης, ο Άδωνης και το ζεϊμπέκικο του Φωτάρα στο πανηγύρι του χωριού έρχονται να μας θυμίσουν κάτι απ΄τον εαυτό μας. Κάτι από το σόι μας,κάτι από την παρέα μας, εμάς, τους άλλους τους δίπλα που κοίτα πώς είναι έτσι, που με φόντο την ελληνική σημαία καφρίζουν μέχρι το απόλυτο τίποτα, το κενό.
Υ.Γ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική.
Το Μικρό Θέατρο, η Κατερίνα Καραδήμα και οι συνεργάτες της, μετά την πρώτη επιτυχημένη βρεφική παράσταση «Κοίτα», που αυτή τη χρονιά παίζεται στην Αθήνα στο θέατρο Πόρτα της Ξένιας Καλογεροπούλου, ετοίμασαν τη δεύτερη παράσταση για τα μωρά και προνήπια της πόλης του Αγρινίου.
Ένα μωρό, αυτή τη φορά αγόρι, ανακαλύπτει ότι μια εικόνα αλλάζει ανάλογα από ποια πλευρά την βλέπεις. Τι συμβαίνει στο πάνω και τι στο κάτω; Και τι αλλάζει στο μέσα και τι στο έξω; Ένα κουτί που καλεί το μωρό να ανέβει πάνω για να ανακαλύψει έπειτα το κάτω. Ένας μαγικός φίλος που καλεί το μωρό να καταστρώσουν ένα σχέδιο μέσα. Και μια μαμά κι ένας μπαμπάς που αφήνουν ελεύθερο το μωρό να παίξει έξω. Κι αν το έξω φοβίζει; Κι αν το πάνω είναι πολύ πάνω; Ναι αλλά το έξω και το πάνω έχει περισσότερη πλάκα και μαθαίνεις… Τι μαθαίνεις; Να μη φοβάσαι και να τολμάς να αλλάζεις τα πράγματα μέχρι να φτάσει η ώρα για το μεγάλο έξω… Αυτό που το σπίτι γίνεται μικρό και δε σε χωράει πια.
H παράσταση αυτή έρχεται να προτρέψει τους μικρούς να κάνουν πράγματα πιο μεγάλα, να ανακατέψουν, να τσαλακώσουν και να φέρουν τα πάνω κάτω και τα μέσα έξω. Κι αν οι μεγάλοι «μικραίνουν» μέσα στα «σπιτάκια τους», μήπως οι μικροί να «μεγαλώσουν» έξω απ’ αυτά;
Η παράσταση απευθύνεται σε βρέφη από 8 μηνών έως νήπια 4 ετών.
Τα πάντα ξεκινάνε από μια «γιορτάρα» βραδιά και έναν ομαδικό ύπνο. Έτσι συστήνουν την φετινή παράσταση στο κοινό, οι συντελεστές του «Όνειρου Θερινής Νυκτός» του Σαίξπηρ.
Μια άρτια δουλεμένη ομάδα ερασιτεχνών ηθοποιών, μια απαιτητική εκπαίδευση πάνω στον σαιξπηρικό λόγο και μια ιδιαίτερη, σύγχρονη, κωμική και συνάμα ονειρική σκηνοθετική ανάγνωση της σκηνοθέτιδας Κατερίνας Καραδήμα είναι οι λόγοι που κάνουν ξεχωριστή τη συγκεκριμένη παράσταση. Ένα μικρό περιφερειακό θέατρο που κάνει μικρά θαύματα με μεγάλη αξία.
Ακολουθώντας φέτος την ιδιαίτερη χρονιά των 400 χρόνων από τον θάνατο του Σαίξπηρ που γιορτάζει το Ελισσαβετιανό θέατρο, το Μικρό Θέατρο ανεβάζει το «Όνειρο θερινής νυκτός».
Η ιστορία μιας ολόκληρης ημέρας ενός μωρού μέσα στο σπίτι. Ξυπνάει, ανακαλύπτει ήχους και σκιές, κρύβεται, εμφανίζεται, παίζει με ό,τι ονομάζει παιχνίδι και όλα αυτά κάτω από τη ματιά της μαμάς. Η ανάγκη να μοιραστεί τη χαρά της ανακάλυψης και της έκπληξης με ένα «κοίτα».
Το θέατρο για βρέφη είναι ένα είδος θεάτρου πολύ ιδιαίτερο και όχι διαδεδομένο στην Ελλάδα.Μετά από μια έρευνα 4 χρόνων στις δράσεις και αντιδράσεις ενός μωρού,στο τί είναι το βρεφικό θέατρο και πώς απευθύνεται σε ένα μωρό, η Κατερίνα Καραδήμα έχει ετοιμάσει μία παράσταση έκπληξη για τους πολύ μικρούς φίλους της πόλης. Απευθύνεται σε βρέφη από 8 μηνών έως παιδιά 4 ετών αλλά και σε θεατρόφιλους που θα ήθελαν να ζήσουν αυτή την μοναδική θεατρική εμπειρία.
Η Γεωργία Μαυραγάνη, μετά την πολύτιμη εμπειρία της στις παραστάσεις – ντοκουμέντο «Από πρώτο χέρι» (μια παράσταση για τα καπνά) και «Όχι αθώος πια», πραγματοποίησε το 2015 ένα δίμηνο θεατρικό σεμινάριο στο τμήμα ενηλίκων του Μικρού Θεάτρου με θέμα το γήρας.
Δεκαπέντε ερασιτέχνες ηθοποιοί με αφορμή το δεύτερο στάσιμο του Οιδίποδα επί Κολωνώ, και με υλικά αποσπάσματα συνεντεύξεων που οι ίδιοι πήραν από ηλικιωμένους, λογοτεχνικά και μη κείμενα γύρω από το θέμα, καθώς και την “εν θερμώ“ ερευνά τους κατά τη διάρκεια των προβών παρουσιάζουν ένα σαραντάλεπτο χορικό – ντοκουμέντο για τα γηρατειά και τα πάθη τους, σε σύνθεση και σκηνοθετική επιμέλεια της Γεωργίας Μαυραγάνη.
Όταν η σελήνη επρόβαλλε η Λιαλιώ αποφάσισε να αφήσει τον μπάρμπα Μοναχάκη και να μπει σε μια βάρκα με τον Μαθιό, για να την πάει πέρα, στην πατρίδα. Μία παράσταση για τον πόθο της επιστροφής στην πατρίδα γη και το ανεκπλήρωτο. Η Λιαλιώ που προσπαθεί να επιστρέψει στην πατρίδα , ο μπάρμπα Μοναχάκης που δεν αφήνει τη δική του «πατρίδα» να φύγει, ο Μαθιός που ψάχνει ακόμα τη δική του και ίσως τη βρει κοντά στο Λιαλιώ κι ένα ολόκληρο νησί στο πόδι να αγρυπνά και να κυνηγά μια βάρκα. «Να έμβαινα σε μια βαρκούλα τώρα δα… έτσι μου φαίνεται ….να φτάναμε πέρα!!» λέει το Λιαλιώ.
Το αποτέλεσμα μιας μεγάλης έρευνας, που βασίζεται σε αφηγήσεις καπνεργατών και καλλιεργητών καπνού του Αγρινίου και σε πληροφορίες από δημοσιευμένα κείμενα.
Τρεις ηθοποιοί, με υλικά τις πραγματικές μνήμες και αφηγήσεις των ανθρώπων που εργάστηκαν ως καπνεργάτες ή ως αγρότες-καλλιεργητές στα καπνά του Αγρινίου, συνθέτουν μια παράσταση – ύμνο στον καθημερινό μόχθο των ανθρώπων και στην πατρογονική γη. Γυρίζοντας στη ρίζα της πόλης και της φύσης τους, αναζητούν να θυμηθούν και να εμπνευστούν από το πείσμα ζωής αυτών των ανθρώπων, που στην ουσία έχτισαν, άνδρωσαν και έκαναν διάσημες τις πόλεις του καπνού. H Γεωργία Μαυραγάνη επενδύει σε μνήμες και εμπειρίες από γιαγιάδες, προγιαγιάδες, παππούδες και παιδιά που μεγάλωσαν και ωρίμασαν μέσα στη μυρωδιά και την κόλλα του καπνού. Χώμα, γη, δάκρυα, γέλια, καπναποθήκες, όνειρα, χωράφια, έρωτες, κόπος, τσακωμοί και μια ανεξήγητη επιθυμία επιστροφής σε εκείνη την εποχή.
Μια παράσταση για τη ζωή των παιδιών στο σχολείο, τις σχέσεις τους, τους φόβους, τις δύσκολες θέσεις, τις σιωπές τους.
Πόσο δύσκολο είναι να είσαι παιδί; Πόσο εύκολο είναι να παίζεις και να γελάς; Είναι όλα τα παιχνίδια ωραία; Είναι όλα τα αστεία τόσο αστεία; Με όχημα την φαντασία και το παιχνίδι, τρεις ήρωες από τον κόσμο των παραμυθιών ( το ασχημόπαπο, η ωραία κοιμωμένη και ο κακός λύκος) μπαίνουν στον κόσμο του σχολείου, μεταμφιέζονται, παίζουν, ζωγραφίζουν στον πίνακα, κολυμπούν σε μπουρμπουλήθρες, πέφτουν, σηκώνονται και λένε αυτό που δε λέγεται.
